Myasthenia Gravis

Ann · Gość

Przez wiele lat moja miastenia miała wzloty i upadki ,przez powiedzmy 3-4 miesiące było dobrze następnie zawsze zaczynało się od dwojenia ,słabły mi ręce, czułam sie fatalnie . Myślałam , że to już wszysko w tej branży co mnie może spotkać -nie , jakże się myliłam ... Ja już nie walczę ,ale nie poddaję się . Moje życie obecnie jest do niczego , tkwię jak liść na wietrze . Wiem tylko to , że jestem potrzebna moim dzieciom . Smutne to co piszę ,pomimo że kocham życie , cieszę się właściwie ze wszystkiego . Dla mnie wielką radością ,uniesieniem jest np. spacer do lasu . Idąc , potrafię głośno krzyknąć, śpiewać ile mi sił starcza , czuję więż ze światem . Obawiam się aby nikt z boku nie pomyślał ,że oszalałam ! Nigdy nie odczuwałam potrzeby posiadania dóbr materialnych . To są takie moje małe wariacje na temat życia . Patrz w błekit nieba , zobacz to z innej perspektywy -a życie nabierze innych barw ! Trzym się cieplutko !

Gość

Dziękuje za ciepłe slowa .To wazne dle mnie ,bo wiem ,ze mam wsparcie i nie jestem sama.Swietnie cie rozumię,ta choroba uczy czlowieka inaczaj patrzec na pewne sprawy .Ludzie przeciez tak róznie nas odbieraja ,chyba musieliby to wszystko przezyc i wtedy moze by zrozumieli jak to sie zyje z tą chorobą . Często jest tak ze myslą ze my miastenicy udajemy tą naszą bezsilnosc .Tez jak ty mam wrazenie ze moje zycie mi tak szybko ucieka i jest takie do niczego. Wiem ze powinnam sie cieszyc z kazdego dnia ,bo przeciez zycie jest piekne . Bardzo ci zazdroszcze ,ze masz rodzine i dzieci ,bo ja juz tak dlugo na to czekam ze powoli trace nadzieje.Bo ta swiadomosc ,ze ma sie dla kogo zyc mysle ze pomaga w walce z chorobą. Pozdrawiam